Kaynaksiz

Kaynaksız

Yol boş,

kullanılmış ama tükenmemiş.

Derin mi derin;

on bin şeyin atası.

Körelen bıçak,

çözülen bağ,

kararan ışık,

yolun tozudur yol.

Sessiz,

sessiz ve belki ebedi.

Kimin çocuğu bu?

Tanrıların selefi.

Lao Tzu’nun söylediği her şey elden kaçıp gider. Sözlerin sonsuz kandırıcılıktaki basitliği içinde elle tutulur bir şey yakalamak arzusu, baştan çıkarır insanı. En iyi akademik çevirmenlerinden bazıları bile, metindeki olumlu etik ya da politik değerlere odaklanır; sanki bunlar o metindeki en önemli şeylermiş gibi. Kuşkusuz Taoculuk denilen din de, tanrılarla, azizlerle, mucizelerle, dualarla, kurallarla, zenginliği, iktidarı ve uzun bir ömrü filan ele geçirmek için önerilen yöntemlerle dolu – Lao Tzu’nun bizi Yol’dan uzaklaştırdığını söylediği şeylerle yani.

Dilin yukarıdaki gibi bölümlerde gördüğümüz o uçsuz bucaksız tevazu, insanların asırlardır bu kitapta bulduğu şeyi ortaya koyuyor: Parçası olduğumuz gizeme dair saf bir kavrayış.

Ursula K. LeGuin Yorumuyla LAO TZU, TAO TE CHİNG

Yol'a ve Yol'un Gücüne Dair

Çevirenler: Bülent Somay, Ezgi Keskinsoy