25 Mart: Öğrencilik

Hiçbir durum ders vermemezlik etmez, hiçbir durum. Tüm durumlar gebedir, ama sen keşfetmek zorundasın. Yüzeyden bakıldığında görünmeyebilir. İzleyici olmalısın, durumun tüm yanlarına bakmak zorundasın.

Büyük Sufi ustalardan biri olan Junnaid ölüm döşeğinde iken ona bir soru sorulmuş… Baş öğrencisi yanına yaklaşmış ve şöyle demiş: "Usta, bizden ayrılıyorsun. Her zaman zihnimizi kurcalayan bir soru vardı, ama hiçbir zaman sana soracak cesareti bulamadık. Senin ustan kimdi? Öğrencilerin bunu çok merak ediyor, çünkü hiçbir zaman ustan hakkında konuştuğunu duymadık."

Junnaid gözlerini açmış ve yanıtlamış: ”Bu soruya yanıt vermem çok zor olacak, çünkü ben hemen herkesten bir şeyler öğrendim. Tüm varoluş benim ustam oldu. Hayatımda olan her olaydan öğrendim. Ve olan her şeye müteşekkirim, çünkü tüm o olaylar sayesinde erdim.”

Usta konuşmayı sürdürmüş: ”Sırf merakını gidermek için sana üç olaydan söz edeceğim. Bir: Çok susamıştım ve sahip olduğum tek şey olan kâsemle nehre doğru yürüyordum. Nehre ulaştığımda bir köpek geldi, nehre atladı ve su içmeye başladı.

Bir an izledim ve kasemi yere fırlattım-çünkü gereksizdi. Bir köpek onsuz su içebiliyordu. Ben de nehre atladım ve dilediğimce su içtim. Tüm bedenim serinlemişti, birkaç dakika nehirde oturdum, köpeğe teşekkür ettim, derin bir hürmetle ayaklarına dokundum, çünkü o bana bir ders vermişti. Her şeyden, sahip olduğum her şeyden vazgeçmiştim, ama kâseme bir bağlılığım vardı. O çok güzel bir kâseydi. Üzerinde oymalar vardı ve ben her zaman birinin onu çalmak isteyebileceğinin farkındaydım. Geceleri bile kimse almasın diye yastığımın altında sakladım. Benim bağımlılığım buydu-köpek yardım etti. Her şey netti: Bir köpek bir kase olmadan yapabiliyorsa… Ben bir insanım neden yapamayayım? O köpek benim ustalarımdan biriydi."

“İkincisi”, demiş usta, ”Bir gün ormanda yolumu kaybettim ve bulabildiğim en yakın köye ulaştığında gece yarısı olmuştu. Herkes derin bir uykudaydı. O gece kalabileceğim bir yer verebilecek birini bulmak için bütün köyü dolaştım ve sonunda bir adam buldum. Ona, ’Anlaşılan tüm köyde yalnızca iki kişi uyanık, sen ve ben. Bu gece bana kalacağım bir yer verebilir misin?’ diye sordum. “Adam, ’Cüppene bakılırsa bir Sufi rahibisin...’ dedi. ”Bir Sufi olduğunu görüyorum ve seni evime götürme konusunda biraz mahcubum. Çok istekliyim, ama sana kim olduğumu söylemek zorundayım. Ben bir hırsızım. Bir hırsızın misafiri olmak ister misin?" Bir an Junnaid Tereddüt etmiş. Hırsız devam etmiş: "Bak, sana söylediğim iyi oldu. Tereddüt ettiğini görüyorum. Hırsız istekli ama mistik, bir hırsızın evine girmekten çekiniyor; sanki mistik, hırsızdan daha acizmiş gibi. Ben senden korkmuyorum. Oysa senden korkmalıyım. Sen beni değiştirebilirsin, tüm hayatımı dönüştürebilirsin! Seni davet etmek tehlike demek, ama ben korkmuyorum. Evime gelebilirsin. Ye, iç ,uyu ve dilediğin kadar kal. Çünkü ben yalnız yaşıyorum ve kazancım yetiyor. İki kişiye bakabilirim. Ve seninle güzel şeylerden konuşabiliriz. Ama sen tereddüt ediyorsun." Ve Junnaid adamın haklı olduğunu fark etmiş. Ondan af dilemiş. Hırsızın ayaklarına dokunmuş ve “Evet, kendi benliğimdeki kökleşmişliğim gerçekten çok aciz. Sen gerçekten güçlü bir adamsın ve senin evine gelmek isterim. Ve yalnızca bu gecelik değil, daha uzun kalmak isterim. Ben de güçlü olmak istiyorum!” Hırsın, ”Hadi o zaman,” demiş. Sufi'nin karnını doyurmuş, ona içecek bir şeyler vermiş, onu uykuya hazırlamış ve sonra, ”Ben şimdi gidiyorum,” demiş. ”Kendi işimi yapacağım. Sabah erkenden dönerim.” Sabah erken saatlerde hırsız geri dönmüş. Junnaid sormuş: "Başarılı oldun mu?” ”Hayır,” demiş hırsız. ”Bugün değil, ama yarın bakacağız.”

Ve her gün aynı şey olmuş, tam 30 gün boyunca her gece hırsız çıkmış ve her sabah eli boş dönmüş ama asla üzgün değilmiş, hayal kırıklığına kapılmamış. Yüzünde en ufak bir başarısızlık belirtisi yokmuş. Ve her seferinde, “Önemli değil. Ben elimden geleni yaptım. Bugün yine bir şey bulamadım, ama yarın deneyeceğim. Ve Tanrı biliyor, bugün olmasa bile yarın olabilir,“ diyormuş.

Bir ay sonra Junnaid oradan ayrılmış ve yıllarca hakikatin farkına varmaya çalışmış, hep başarısız olmuş. Ama her seferinde bu arayıştan vazgeçmeyi düşünmüş ve hep hırsızın sözünü hatırlayıp gülümsemiş. ”Tanrı biliyor, bugün olmasa bile yarın olabilir.”

Eklemiş Junnaid:” O hırsızın en önemli ustalarımdan biri olduğunu düşünüyorum. O olmadan ben, ben olmazdım.”

“Ve üçüncüsü,” demiş, ”küçük bir köye girdim. Küçük bir çocuk elinde bir mum taşıyor, belli ki bunu bırakmak için köydeki küçük tapınağa gidiyordu.”

Ve Junnaid sormuş: ”Bana ışığın nereden geldiğini söyleyebilir misin? Mumu kendin yaktıysan görmüş olmalısın. Işığın kaynağı ne?” Çocuk gülmüş ve “Bekle!” demiş. Sonra da Junnaid’in önünde mumu söndürmüş. “Işığın gittiğini gördün. Bana nereye gittiğini söyleyebilir misin? Sen bana ışığın nereye gittiğini söyleyebilirsen ben de sana nereden geldiğini söyleyeceğim, çünkü aynı yere gitti. Kaynağı döndü,” demiş çocuk . Ve Junnaid şöyle demiş: ”Büyük filozoflarla tanıştım, ama hiçbiri böyle güzel bir şey söylemedi: ’Kaynağına gitti.’ Her şey en nihayetinde kaynağa döner. Dahası, bu çocuk cehaletimin farkına varmamı sağladı. Ben çocukla şakalaşmak istemiştim, ama şakayı yapan o oldu. Bana aptalca sorular sormanın -‘Işığın nereden geldiği gibi’- zekice olmadığını gösterdi. Işık hiçten gelir, hiçlikten gelir-ve hiçe, hiçliğe döner.”

Çocuğun ayaklarına dokundum,” demiş Junnaid.” Ve çocuk şaşkına döndü.’ Neden ayaklarıma dokunuyorsun?’ diye sordu. Ben de ona şöyle dedim: ’Sen benim Ustamsın, bana bir şey gösterdin. Bana büyük bir ders verdin, büyük bir içgörü sağladın.”

"O zamandan beri” demiş Junnaid, ”Hiçlik üzerinde meditasyon yapıyorum ve yavaş yavaş hiçliğe girdim. Ve şimdi mumun söneceği, ışığın söneceği son an geldi. Ve ben nereye gittiğimi biliyorum - aynı kaynağa." “O çocuğu minnetle hatırlıyorum. Hâlâ önümde durmuş, mumu söndürürken ki halini görüyorum."

Osho, Dönüşüm Tarotu