Şairin işi

Şiirin aracı dildir. Ancak dil, dilin kullandığı semboller, ögeler gerçeğin ta kendisi değildir. Hakiki şair bu sembollerden kaçıp başka sanatların gölgesine sığınmaz. Şairin işi resme, müziğe ya da tiyatroya sığınmak değildir; dil ile olan yolculuğunda yeni bir dil yaratmaktır. Dil bu süreçte şaire karşı koyabilir, direnebilir ama şair, kaleyi içten fethetmek için, dili yenmek için çalışır.

Dil başka sanatların araçlarına benzemediği içindir ki, en can alıcı, en akıcı, en insani kaynaktır. Bu nedenle şairin işi dili bu özelliklerinden kurtarmaya çalışmak değil, onunla temas kurmak, hakikati olabildiğince aktarabilmek için dilin despotizmine, engellemesine karşın dile daha büyük bir şevkle bağlanmaktır. Fakat bu şevk, sembollerin, dilin mükemmel olmadığını bilmekten/sezmekten gelen bir şevktir. Hakiki şair, şiirde bırakın bir sözcüğün bir harfin bile ne kadar önemli olduğunu bilmesine rağmen, sembolün gerçek olmadığını bilir.

Zen ustası Dogen, "Baharı çizeceksen, söğüt ağacını, eriği, şeftaliyi ya da kayısıyı çizmezsin, sadece baharı çizersin. Söğüt ağacını, eriği, şeftaliyi ya da kayısıyı çizmek söğüt ağacını, eriği, şeftaliyi ya da kayısıyı çizmektir -ve hala da baharı çizmiş olmazsın." demiştir.

Ey şair, sessizliğinle anlatabiliyorsan, şiir sanatının farkındasın demektir.

Dionysos Sayıklamaları, Poetika

Ersan Erçelik