4 Ağustos: Bir hiçtik biz, öyleyiz, ve öyle kalacağız, çiçek açarak

M E Z M U R

Kimse yoğurmuyor bizi yeniden topraktan ve çamurdan,

kimse sözünü etmiyor tozlarımızın.

Kimse.

Şükürler olsun sana, Kimse.

Dileğimiz, senin için

çiçek açmak.

Sana

doğru.

Bir hiçtik

biz, öyleyiz, ve öyle

kalacağız, çiçek açarak:

Hiçliğin -

ve

Kimsenin gülü.

Ruhun

aydınlığıdır taçyaprakları,

çiçektozlarıdır gökteki çöller,

ve gülün kırmızı dorukları;

dikenlere,

evet, dikenlere söylediğimiz,

erguvan rengi bir şarkıdır.

*

ONCA YILDIZ uzatmışlardı

bize. Ben,

sana baktığımda - ne zamandı? -

uzakta,

başka dünyalardaydım.

Bu yollar, galaksiler sanki,

bu saat bizleri

geceler boyunca taşımakta dalga gibi

adlarımızın yükünün altına. Biliyorum,

doğru değil

yaşamış olduğumuz, sadece

kör bir nefesti

Oradalık, Yokluk ve Bazen arasında

gidip gelen, ve arada,

bir uydu hızıyla seğirtiyordu bir göz

sönmüş küllere, vadilerde,

ateşin olduğu yerde ise,

zaman, uç vermişti görkemiyle,

ve ne varsa, var idiyse ve olacaksa,

bir sarmaşıktı çevresinde - ,

biliyorum,

biliyorum ve sen de biliyorsun; biliyorduk,

bilmiyorduk aslında, çünkü biz

buradaydık ve orada değildik,

ve arada sırada, aramıza

hiçlikten başka bir şey girmediğinde, bütünüyle

kavuşuyorduk birbirimize.

*

SENÎN ÖTEKİ TARAFTA OLM AN bu gece.

Sözcüklerle aldım seni geriye, buradasın şimdi,

her şey gerçek ve bir bekleyiş

gerçeği.

Fasulye fidanı tırmanmakta

bizim penceremize:

düşün bir, kimin yetiştiğini yanımızda ve

onu seyrettiğini.

Okuduğumuza göre

Tanrı parçası bir şeyin, ikinci ve daha dağınık:

ölümlerinde

bütün biçilenlerin

kendisiyle bütünleşmekte.

Bakışlar

bizi oraya yöneltmekte,

bu yarımladır,

bizim

alışverişimiz.

Paul Celan, "Ellerin Zamanlarla Dolu"

#şiir #PaulCelan #intihar #yıldızlar #bekleyiş #hiçlik #poetika #şair