26 Mart: Öğrenmekten öğrenmek

Doğulu ya da Batılı her sanatçı bilir, gerçek sanat, onu yapanı memnun edendir. Hareketleri "sanat ile" yapmaktan oluşmaz. Bildiği şeylerin ve olduğu gibi gözüken şeyleri yaptığı yöntemlerin ötesinde, yaptığı şeylerin, "yaptığının" farkına varmasından oluşur. İçten gelme, basit, kusursuzluk ve Zen'in "zihnin tam olarak bulunma" olarak adlandırdığı hal ve rastgelelik hareketlerini sanata dönüştürür.

İki tekerin büyük bir sanatçısına dönüşmekten de bahsedilmez. Bu arayışa en yakın olan Çin kavramı, kendi kendine öğrenme anlamında ustalığı kazanmak, yani xiu xing'dir.

Bisiklete binmek gibi basit bir şeyden bahsederken sanattan konuşmak belki kendini beğenmişlik olarak görünebilir. Zaten tam olarak da budur. Sıradan ve küçük bir şeyin içerisinde bir şey bulmak, basit bir bisiklete binme eyleminin ötesine geçip, kozmogoni kapısıyla bağlantı kurmak. Tüm enerji işlemlerinde ya da enerjinin başka bir şeye dönüştürülmesinde olduğu gibi, rasyonel anlayışın ötesinde açılar da var.

Bisiklete bindiğimizde ve pedal çevirmeye başladığımızda, varlığımızın merkezi arayışında olduğumuzu söylesem, çoğu bisikletli bisikleti kafama fırlatır. Ya da pedallara uyguladığımız gücün sadece bize ait olmadığını söylesem. Ya da içimizde yer alan ruhani bir elin ne yukarıdan, ne aşağıdan, ne ileriden, ne geriden ne de herhangi bir yönden ve aynı zamanda her yerden bizi tuttuğunu söylesem. Ya da sonsuzluğun sesinin her an patladığını söylesem. Kaslar, zihin ve ruh zarif hareketlerle zaman ve mekan içinde bir araya geldiğinde, yaptığımız her şey, tüm parçaların toplamından daha büyük birlikle senkronize olur ve basit bir yapma eyleminin ötesine geçer.

Büyük bir enerjinin ifadesidir.

Juan Carlos Kreimer, "Bisiklet-Zen"